Organizasyon, sosyal organizasyonlar için anlam yaratan ilişkilerden oluşur. Başka bir deyişle, örgüt tutarlı bir sistemin anlam ve vizyonla yapılandırılmasını sağlayan iletişimden oluşur. Bu perspektiften anlam, paradokslardan oluşan ve sistemin, söz konusu iletişimin duyularını veya üyeleri aracılığıyla üretilen bilgileri birbirine bağlayan bağlantılar oluşturmasına izin veren iletişim tarafından verilir.
Bundan kaçınmak ya da taşımayı öğrenmek için iletişimin kendisinin bir paradoks olduğunu kabul ediyoruz. Bu paradoksal karakter düzgün bir şekilde ne yatıyor? Bunda her zaman olması imkansızdır. İletişimin karşılaştığı tüm engeller; bilgi ile başlayan farklılıkları seçmek, bir ifade seçmek ve anlaşılıp anlaşılmayacağına karar vermek ve gerçekleşmesini zorlaştıran kararlar, iletişimciler tarafından ya aşılır (nadiren) ya da (neredeyse her zaman) yönetilir.
Karmaşıklığın fazlalığı, bir sistemin ilişki olasılıklarındaki artış, sistemin azaltılmasını mümkün kılar. Paradoks, paradoksu tekrar referans olarak azaltan ilişkilerin çoğalmasına, azalmasına ve yine de aşırı bolluğuna izin verir.
Bu görünür totolojiyi anlamak. Paradoks, insan iletişim sisteminin diğerinin anlamadığını, neyin işaret edildiğini veya ifade edildiğini anlamadığını bilmemesi nedeniyle, örgütlerde çatışmayı çözmek ve şekillendirmek için ortaya çıkar. Bunun nedeni, bireylerin farklı sıkıştırma sistemlerinde olması ve dolayısıyla kodları ve anlamları farklı anlama düzeylerinde olmasıdır.
Paradoks, bu totolojiyle kırılma, kendiliğinden referans süreçlerini kendilerini gözlemleme ve gözlemleme, soru sorma ve mantığın anlamsız durduğu cevaplar alma olanağıdır.
La paradoja, por lo tanto, constituye la sinapsis que permite que al momento de que el sistema niega la conexión, la conexión entre las relaciones del propio sistema se realiza: clausura y apertura. La comunicación produce la no comunicación en forma de paradoja; pero, al mismo tiempo es la paradoja la que posibilita que esta se comunique, es decir, permite la relación de los proceso al negar, esos mismo procesos de relación. La paradoja así, es la herramienta que soluciona aquellos problemas que la racionalidad no puede solucionar. La paradoja permite la creatividad e innovación al dar solución a la entropía que presenta el sistema organizacional. No es que la paradoja sea en sí misma posibilidad creativa; pero, motiva e impulsa a que el sistema busque, mediante la creatividad y la imaginación, una solución para resolver la disyuntiva que le presenta la propia paradoja. De allí, que la paradoja incita al sistema a crear nuevas posibilidades desde su propia negación de posibilidades.
Paradoksun sisteme ürettiği provokasyon, bu provoke uyarıcıya bilinçsizce tepki vermesine neden olur, bu da sistem içindeki ilişkinin rasyonel süreçlerinde olmayan bir yanıtla sonuçlanır, yani, sistemi. Onlar baskı olmadan özgür kararlardır; ancak karmaşıklığını artıran ve aynı zamanda azaltan yüksek derecede sistemik irrasyonalite ile.
Bu nedenle paradoks, rasyonel ilişkilerdeki irrasyonel olanın, beklenmedik çözüme, karşıtların kesin ve tutarlı sinapslarına izin verme olasılığıdır. Paradoks, tam olarak, aksi takdirde elde edilmesi imkansız olacak çözümler için sistemdeki uyaranları tetikleyen farkta ortaya çıkar. Sistem, sistematik karmaşıklıktan kaynaklanan kör düğümü ancak paradoksla çözebilir ve elbette ortaya çıkan karmaşıklığı azaltabilir.
Ancak örgütsel iletişim tarafından üretilen ve eylem, strateji ve sonuçlara yansıtılan bilgilerden kaynaklanan karar alma; Her nasılsa, aynı kararların yaratıcısı ya da tetikleyicisi olan paradoksun basitleştirilmesine izin veriyorlar. Bu nedenle, bir örgütün başarısı, paradoksun rasyonel ve mantıksal olarak yapılandırılmış bir örgütün yaratıcı ve duygusal düşünmesini üretmeye ve ortaya çıkarmaya izin veren bir araç olduğunu anlama kapasitesiyle çözülür.
